Διαβάζοντας
τις λιλιπούτειες αλληγορικές (ως επί το πλείστον) ιστορίες του Ηλία Παπαμόσχου,
άθελά μου, ο νους πέταξε στον κλασικό «Ζορμπά» του Καζαντζάκη. «Όλα έχουν ψυχή,
και τα ξύλα κι οι πέτρες και το κρασί που πίνουμε και το χώμα που πατούμε. Όλα,
όλα, αφεντικό… όλα είναι ιερογλυφικά, και χαρά σ’ εκείνον, αλίμονο σ’ εκείνον,
που αρχίζει να τα συλλαβίζει και να μαντεύει τι λένε…» Στον μυθοπλαστικό κόσμο
της νεωτερικής πεζογραφίας του Παπαμόσχου όλα –έμψυχα και άψυχα- τα
ενοφθαλμίζει μια αρχέγονη μυστηριακή δύναμη, που τους ξαναδίνει μια καινούργια
λάμψη, λες και τα βλέπουμε για πρώτη φορά.
Έτσι, στο ομώνυμο διήγημα
παρακολουθούμε τον διπλό θάνατο μιας αλεπούς, ενώ στο «Το λαούτο»
πρωταγωνιστούν ένα λαούτο και ένα βιολί. Και στα δύο πεζά, καθώς και σε άλλα,
επαναλαμβάνεται το μοτίβο της απώλειας. Στη «Συνάντηση», με τρόπο κρυπτικό και
υπαινικτικό, χαρτογραφείται το στίγμα του πολιτισμού μας: «Παμπάλαια πρακτική
το χτίσιμο ενός πολιτισμού πάνω στα ερείπια ενός παλαιότερου, πόσο μάλλον στην
περίπτωση αυτή, όπου καθήκον ιερό εντέλλεται: το χτίσιμο βρεφικού, καίτοι
ποντικίσιου, λίκνου».
Στον υποψιασμένο αναγνώστη προσφέρει την αναγνωστική
πρόσκληση ο συγγραφέας να αποκρυπτογραφήσει το νόημα των πραγμάτων που
απαρτίζουν τις ιστορίες που ντύνει επιδέξια με τον ποιητικό του λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου